جهت یابی با کمک یک شاخص در شب و ستاره ها

[Peymankhah]

تكنيك شاخص و سايه در شب

مرحله 1: يك شاخص به طول 1.5 متر را در زمين با شيب كمي فرو كنيد. فضاي كار بايستي در فضاي باز باشد.
مرحله2: يك رشته نخ مناسب به سر شاخص متصل كنيد. دقت كنيد كه طول نخ كوتاه نباشد.
مرحله3: به پشت دراز بكشيد و نخ را آنقدر بكشيد تا صاف شود.
مرحله4: بطور دراز كش در آسمان دنبال يك ستاره غير دور قطبي (Non circumpolar Star) يا سياره درخشان بگرديد. (براي اين قضيه بايد كمي دانش نجومي داشته باشيد). در اين حالت نخ كشيده شده، نشانگر سايه ستاره (يا سياره) است. در اين حالت ستاره (يا سياره) نقش خورشيد را ايفا ميكند
مرحله5: در اين حالت انتهاي نخ كشيده شده را با يك چوب يا سنگ علامت گذاري كنيد.
مرحله6: دوباره همين كار را با همان ستاره (يا سياره) پس از مدت 15 ال 20 دقيقه تكرار كنيد.
مرحله7: اين دو نقطه علامت گذاري شده را به هم وصل كنيد. اين خط سمت غربي- شرقي دارد. اولين نقطه علامت گذاري شده در سمت غرب است.
مرحله 8: با ترسيم خط عمود بر خط غربي- شرقي شما مسير شمال و جنوب را در اختيار داريد.

منبع: كتاب آموزشي نيرو هوايي امريكا دوره زنده ماندن

[Mehdi]

تكنيك شاخص و سايه در شب

برادر حامد
این بحث یه کم توضیح می خواد که من اضافه می کنم
تمام ستاره ها (نه سیاره ها) در نیمکره شمالی به دور ستاره قطبی در خلاف جهت عقربه های ساعت می چرخن (البته از دید ناظر زمینی). اما سیاره ها اینجوری نیستن و سیاره های آشنا خط سیری شبیه به خط سیر خورشید دارن. تا جایی که یادمه فقط یکی از سیاره ها از این قانون طبیعت نمی کنه. یعنی شما همون قاعده ای که برا جهت یابی توسط خورشید استفاده می کنید برا جهت یابی توسط سیاره ها هم میشه.
اما راه شناسایی سیاره ها
راه دقیق و علمی این کار را نمی دونم اما من از پایدار بودن نور سیاره اونو تشخیص میدم. به این معنی که ستاره ها نور پایداری ندارن و به اصطلاح سو سو می زنن. اما سیاره ها نور پایدارتری دارن

[Peymankhah]

به نظرم این جمله رو باید نسبی گفت : "تمام ستاره ها (نه سیاره ها) در نیمکره شمالی به دور ستاره قطبی در خلاف جهت عقربه های ساعت می چرخن (البته از دید ناظر زمینی)."

هرچه ما در عرضهای جغرافیایی بالاتر باشیم (به قطب شمال نزدیکتر) جمله بالا درست در میاد. در واقع گردش غربی- شرقی زمین و امتداد محور مغناطیسی زمین که بادقت زیادی از ستاره قطبی میگذره این طور وانمود میکنه که ستاره قطبی(Polaris) ثابت است و اجرام دیگر به دور آن میگردند. و به این ترتیب ستاره های دور قطبی نامیده میشوند. یا به تعبیری دیگر هرچه ستاره قطبی در افق بالاتر بیاد ستاره های دور قطبی در نظر بیشتر دیده می شوند. در واقع نسبت دادن ستارگان دور قطبی به موقعیت جغرافیایی شما در زمین بستگی داره. وقتی ما به عرضهای جغرافیایی پایین تر روی سطح زمین حرکت کنیم چون حرکت دایرهای ستارگاه کامل نمیشه این طور به نظر میاد که بعضی از آنها طلوع و غروب دارند. (بخشی از حرکت اشون در دید ما نیست). در این حالت به این ستاره های اصطلاح ستارگان غیر دور قطبی یا (Non- Circumpolar Stars) اطلاق میشه.

[Mehdi]

چیزی که من فهمیدم اینه. ببین درسته؟
ستاره هایی که دوران کامل اونا تو آسمون دیده نمیشه، یعنی از یک نقطه تو افق طلوع می کنن و به یک نقطه تو افق غروب می کنن جزء دسته ستاره هاییه که گفتی و از طریق این ستاره ها میشه جهت یابی کرد. درسته؟
اگر برداشت من صحیحه یه نکته مهم می مونه و اونم تشخیص این ستاره ها از ستاره هاییه که دوران کامل اونا تو آسمون دیده میشه. این کار به نظرم ممکن نیست. مگر اینکه اونقدر با آسمون آشنا باشی که تک تک ستاره ها را بشناسی، تازه این قضیه تو فصول مختلف هم فرق می کنه.

[Peymankhah]

چیزی که من فهمیدم اینه. ببین درسته؟
ستاره هایی که دوران کامل اونا تو آسمون دیده نمیشه، یعنی از یک نقطه تو افق طلوع می کنن و به یک نقطه تو افق غروب می کنن جزء دسته ستاره هاییه که گفتی و از طریق این ستاره ها میشه جهت یابی کرد. درسته؟
اگر برداشت من صحیحه یه نکته مهم می مونه و اونم تشخیص این ستاره ها از ستاره هاییه که دوران کامل اونا تو آسمون دیده میشه. این کار به نظرم ممکن نیست. مگر اینکه اونقدر با آسمون آشنا باشی که تک تک ستاره ها را بشناسی، تازه این قضیه تو فصول مختلف هم فرق می کنه.

هرچه عرض جغرافیایی پایین تر بری ستاره قطبی هم با دید میاد پایین تر. از این نظر ستاره هایی که فاصله دور تری از ستاره قطبی دارند از این نظر غیر دور قطبی میشن.

از نظر دانش نجومی و بقیه داستانها هم کاملا حرفت متینه.

این روش هم به خاطر همین داستانهاش و ضخامتش تو کمتر مدرکی دیده میشه. این روش را فعلا فقط تو کتاب آموزش نیرو هوایی آمریکا (تاکید روی نیروی هوایی) دیدم.

[.saye.]

جهت یابی به کمک ستارگان
اگر خط فرضی از طرف شخص ناظر به سوی ستاره جدی (یا ستاره قطبی) در نیمکره شمالی کشیده شود با شمال حقیقی بیش از یک درجه اختلاف نخواهد داشت. برای پیدا کردن ستاره قطبی در ابتدا باید دب اکبر را بیابید. دب اکبر یا آب گردان (ملاقه) مجموع هفت ستاره پر نور است که به سادگی در آسمان قابل تشخیص است. با یک خط فرضی دو ستاره پایین دب اکبر را پنج برابر امتداد داده تا به ستاره جدی (قطبی) برسید. ستاره قطبی؛ ستاره ای کم نور (در مقایسه با ستارگان دب اکبر) می باشد، به همین دلیل برای یافتن آن کمی باید تلاش کنید.
در نیمکره جنوبی با پیدا کردن ستارگان صلیبی می توان سمت جنوب را تعیین کرد. این ستارگان شبیه بادبادک می باشند. طول آن را از سر تا انتها حساب کرده و از ناحیه دم به اندازه 5/4 برابر طول بادبادک بوسیله خط فرضی امتداد دهید. در این موقع می توان سمت تقریبی جنوب را معین نمود.