بيشترين گونه كه تراكم زيادی داره، دسته های چند صد تايی يا بيشتر فلامينگوی بزرگه كه در منطقه هم انواع بالغ رو ميشه ديد و هم انواع نابالغ رو. تغذيه فلامينگوها كه نام ديگر اونها مرغ حسينی و مرغ آتشينه، از سخت پوستانه و اينها نوك بالا رو به صورت موازی با سطح آب در ميارن تا غذا واردش بشه و برای همين ساختار منقار در فلامينگوها خيلی خاصه. در دنيا 6 گونه فلامينگو وجود داره كه در ايران ما 2 گونه فلامينگوی كوچك و فلامينگوی بزرگ قابل مشاهدست و يه نكته اينكه فلامينگوی كوچك كه بدنی به رنگ نارنجی داره در فصول خاصی از سال در جنوب كشور و در جنگل های مانگرو ديده ميشه. زيبايی پرواز جمعی دسته های فلامينگوی بزرگ در محدوده تالاب محسور كنندست
گونه ديگری كه حتماً خواهيم ديد، چنگر نوك سفيد و محتمل چنگر نوك سرخه كه تراكم پايين تری نسبت به نوع نوك سفيد داره
باز از خانواده مرغابی ها، كله سبز كه يك گونه رو آبچر هست قابل مشاهدست؛ نر اين گونه سری به رنگ سبز داره و ماده به رنگ قهوه ای روشن ديده ميشه
از زيباترين و باشكوه ترين پرندگانی كه در حاشيه و خود تالاب قابل ديدنه، اگرت بزرگه كه بعضاً به صورت دسته ای پرواز ميكنن و در حين پرواز گردنی به شكل S پيدا ميكنن. در ايران 13 گونه از خانواده حواصيل ها زندگی ميكنه كه اين يكی از انواع اين خانوادست
2 گونه ديگری كه به راسته گنجشك سانان تعلق دارن و در حاشيه تالاب و در جنگل های انار وحشی حاشيه ديده ميشن، سينه سُرخ و چرخ ريسك بزرگه
توكای سياه كه نر اين گونه به رنگ سياه و فُرم ماده به رنگ قهوه ای ديده ميشه در مراتع بين تالاب و دريا قابل رؤيته
در فاصله پياده روی بين تالاب و دريا، بركه ها يا استل های پراكنده ای ديده ميشه كه جزو اكوسيستم های مستقل هستن و برای انواع پرندگان، دوزيستان و بعضاً خزندگان بسيار حائز اهميتن. با چشمانی تيز ميتونيم ماهی خور معمولی رو ببينيم
باز در فاصله بين تالاب تا دريا و در حوزه خود اونها، گونه ای از باكلان ها يا قره غازها ديده ميشه كه به باكلان كوچكه كه اندازه نوك تا انتهای دُمش حدوداً 50 سانته و بيشتر ماهی خوارن
سُنقر تالابی؛ گونه ای كه به تعداد نسبتاً خوبی در حاشيه تالاب ديده ميشه و از شكارگرها به حساب مياد
تا همين حد كفايت ميكنه؛ اگر نياز بود خواهر بهاره گونه های ديگری رو معرفی خواهند كرد. انواع آبچليك، تليله، يلوه، اردك و ... در محيط وجود داره.